«آليتا» از نظر داستاني ابدا فيلم پيچيده‌اي نيست. طوري كه حتي مي‌توان در ظاهر به‌ سادگي آن را قضاوت كرد و در اين مسير از اهميت دادن به بسياري از جزئيات غيرضروري دست كشيد. در عين حال بهترين كار براي ادا شدن حق فيلم آن است كه كه به دور از هياهوي ماه‌هاي اكران و حتي اوايل رسيدن آن به دست عموم مخاطبان، فيلم‌نامه‌اش را نگاه كنيم. فيلم‌ نامه‌ اي كه از يك طرف شكي در ناگهاني و غير قابل لمس بودن تصميمات برخي كاراكترهاي فرعي در آن، تبديل شدن حجم قابل توجهي از شخصيت‌هايش به ابزارهايي براي پيش‌برد شخصيت‌پردازي آليتا و قابل پيش‌بيني بودن درصدي بزرگ از رخدادهاي آن وجود ندارد و از طرف ديگر، نكات مثبتي را هم يدك مي‌كشد. نكات مثبتي همچون معرفي داستان‌هايي بزرگ‌تر با پتانسيل بالا كه مي‌توانند در آينده اين مجموعه را تبديل به اثري جذاب براي مخاطبان كنند. نكات مثبتي همچون پرداخت مناسبِ قوس‌هاي شخصيتيِ خود آليتا در طول فيلم كه به‌معني واقعي كلمه در بسياري از لحظات قابل لمس و لايق اهميت دادن هستند. 

اگر Alita: Battle Angel دو قسمت آغازين فصل اول سريالي مثلا هشت اپيزودي بود، احتمالا كمتر كسي مي‌توانست سطح كيفي آن را پايين ‌تر از «عالي» بداند.

در عين حال نمي‌شود انكار كرد كه فيلم در معرفي بسياري از بخش‌هاي بحث‌برانگيز مجموعه‌ي خود از جمله تصويرسازي‌هايي ناآشنا از كاراكترها براي مخاطب به او موفق است. به‌گونه‌اي كه اگر «آليتا» دنباله‌اي داشته باشد، ديگر تمامي بينندگانِ قسمت اول آن مي‌دانند كه آيا امكان پذيرش ظاهرهاي عجيب‌وغريب موجودات حاضر در جهان اين فيلم را خواهند داشت يا تماشاي اَشكال تخيلي و خاص مورد بحث، مطلقا براي آن‌ها آزاردهنده هستند. همچنين فيلم موفق مي‌شود كه از تركيب برخي دكوپاژها و ميزانسن‌هاي استاندارد در بعضي سكانس‌هاي كليدي، به حداقل هويت لازم براي خود از نظر تصويري برسد. به اين مفهوم كه وقتي يك لايواكشن سينمايي بر پايه‌ي نمايش موجودي به خاصي آليتا جلو مي‌رود، سخت مي‌توان تمامي انسان‌ها و موجودات و مكان‌ها و اشيا و وسايل نقليه‌ي قرارگرفته در پيرامون او را طوري به تصوير كشيد كه با ماهيت تصوير ناشناخته‌ي ارائه‌شده از وي به مخاطب جور دربيايند و به اصطلاح در ذوق تماشاگر نزنند. 

«آليتا» به نويسندگي جيمز كامرون و كارگرداني رابرت رودريگز براي اكثر مخاطبان اثري با درجه‌بندي كيفي متوسطِ رو به ‌بالا است و براي عاشقان سينماي علمي‌تخيلي، فيلمي نسبتا خوب كه نبايد تجربه‌ي يك بار تماشاي آن را از دست داد.

پيشرفت جنون‌آميز تكنولوژي‌هاي سينمايي را بدون شك مي‌توان يكي از تاثيرگذارترين عناصر شكل‌دهنده به فيلم‌هاي چند سال اخير دانست. پيشرفتي كه برخي‌ها مطلقا با آن مخالف هستند و برخي ديگر نيز آن را به‌عنوان عنصري مي‌بينند كه غيرممكن‌ها را ممكن مي‌كند و براي سينماي فانتزي و به‌خصوص فيلم‌هاي علمي‌تخيلي، فرصت‌هايي تازه و مثال‌زدني را به وجود مي‌آورد. به همين خاطر هم همان‌قدر كه مي‌شود آدم‌هايي را ديد كه با به كارگيري CGIها در صنعت/هنر سينما مخالفت جدي دارند، فيلم‌سازها، منتقدان و تماشاگراني هم هستند كه پيشرفت تكنولوژي را خوشحال‌كننده مي‌بينند و تنها باور دارند كه فيلم‌سازها بايد با نگاه درست به استفاده از آن بپردازند. چون همان‌قدر كه امكان دارد برخي از كارگردان‌ها با استفاده‌ي بي‌جا از جلوه‌هاي ويژه‌ي كامپيوتري كار خود را راحت كنند و در طراحي و ساخت اكشن‌هاي مثال‌زدني شكست بخورند يا آفرينش ميزانسنِ حساب‌شده را از ياد ببرند و همه‌ي وظايفِ جذاب كردن صحنه را به دوش برخي جلوه‌هاي ويژه‌ي زيبا اما بي‌حساب‌وكتاب بياندازند، امكان هم دارد كه فيلم‌سازي از راه برسد و تصويري غير قابل ضبط از اعماق فضا را در فيلمي معنادار نشان‌مان بدهد. طوري كه مخاطب از توانايي‌هاي CGIها به وجد بيايد و متوجه شود كه سازندگان نه براي ساده كردن بخش‌هايي كليدي از مراحل ساخت يك فيلم كه براي ممكن كردن ناممكن‌ها به سراغ استفاده از تكنولوژي رفته‌اند.